وب سایت شخصی مهندس فریبرز پلوئی

قلب های طلایی هیچ گاه آگاهانه باعث ناراحتی دیگران نمی شوند.
قلب های طلایی با پرداخت بیشترین بها، كمترین ناراحتی را برای هم نوع ایجاد نمی كنند. اما آدم كوچولوها برای كمترین بها، بیشترین مزاحمت را برای دیگران ایجاد می كنند ... .
ما از صبح تا شب با قلب های طلایی و آدم كوچولوها سر و كله می زنیم اما گاه، بی توجهی و بی دقتی، سبب گذر سطحی از اعمال آنهاست.
روزی سوار تاكسی شدم. هنگامی كه در صندلی عقب به همراه جوانی نشسته بودم برگه ی اسكناس پانصد تومانی را كه ریزترین پول موجودم بود با شرمندگی به آقای راننده دادم در حالیكه عذرخواهی می كردم كه پولم درشت است. او با قیافه ای ناراحت و بد(!) گفت خرده ندارم تمام خردم همین است (اشاره به پول های خرد جلوی داشبورد ماشین كه اتفاقاً بسیار هم زیاد بود!) دوباره عذرخواهی كردم گفتم ندارم. گفت نمی شود كه ! اگر می دانستم اصلاً سوارت ،،، كه من از ناراحتی، جمله ی او را با گفتن كلمه ی نمی كردم تمام كردم و او هم با سرش تأیید كرد و من گفتم جداً ؟! گفت بله پس چی ! من از درد و ناراحتی گفتم همین جا می توانید ترمز كنید تا بقیه ی راه را من مزاحمتان نباشم. یك لحظه پایش رفت كه ترمز كند و نگهدارد و نمی دانم چه شد كه به راهش ادامه داد. در همین لحظه پسر جوانی كه كنار من بود كرایه ام را با پول خردی كه داشت پرداخت (كاری كه خود بارها با اشتیاق و افتخار انجام داده بودم). آقای راننده بی درنگ كرایه را ( 15 تومان) حساب كرد و من از او تشكر كردم... .
باز هم یك قلب طلایی و یك آدم كوچولو ... . اما این بار كنار هم.
با خود فكر می كردم كه بین این دو چه تفاوتی است خب اگر قرار است یك مسافر 15 تومان ضرر كند صاحب ماشین هم یك آدم بود و می توانست او این كار را بكند (كاری كه بسیاری مواقع آقایان راننده ی دیگر انجام می دهند با كمال مهربانی) ناگهان بخود آمدم كه تفاوت این دو خیلی بیش از كرایه تاكسی یك مسیر است تفاوت آنها به اندازه ی تمام عالم بود چرا كه عالم برای جدا كردن این دو پدید آمد... .
به مقصد رسیدیم، با این حال از آقای راننده تشكر كردم كه اصلاً به حساب نیاورد (!) هر دو پیاده شدیم از آن آقای جوان حسابی تشكر كردم در حالیكه پاسخ می داد كاری نكردم به او گفتم قدر خودت را بدان ... .